Vrijdag 12 juli 2019 – ‘Ik ben een Hollander, ook al zie je dat niet als je naar mij kijkt. Ik hou van dit land. Ik ben een Hollander als je het nou leuk vindt of niet’- woorden van de 80-jarige Max Woiski jr. Hij brengt zijn dagen door in een zorginstelling en aan Mieke, zijn verzorgster, zegt hij elke keer dat hij meneer Macintosh heet. Woiski jr had een hekel, misschien is dat netjes gezegd; hij haatte zijn vader Max Woiski. De zoon die altijd in de voetsporen van zijn vader liep, en net als zijn vader wilde zijn en dan tegelijkertijd ook niet. Leven in twijfel, bedrog, leugens, verdriet, pijn, woede, wrok en misschien ergens ver een beetje liefde. De zoon Woiski hield van zijn vader, wilde het liefs bij hem zijn, en dat kon alleen wanneer hij, de zoon, een rol moest vervullen. De blanken in het koud kikkerland entertainen, om vooral er bij te horen, daar zorgde zijn vader wel voor. Ook al moest hij verraad plegen toen de Duiters Nederland in hun macht hadden. Woiski sr kon zo gul zijn toen hij zijn club La Cubana opende en een ieder gratis rondjes drank én eten aanbood. Hij was daarnaast een echte vrouwenversierder en hielp zijn medemens graag. Maar zelf kon hij zijn personeel niet betalen, en ook zijn vrouw financieel niet bij staan. Zij, die Surinaamse vrouw van Woiski sr, bleef trouw aan zijn zij staan,ondanks zijn slippertjes, en kinderen die hij buiten verwekte. Ze kende hem, toonde medeleven, en toch houdt een vrouw het niet meer vol.

Het gaat uiteindelijk wel om het leven van Max Woiski sr, die niet alleen met die naam door het leven ging. Hij nam tijdens de heerschappij van de Duiters een ander naam aan en toen Cuba interessant werd, een Spaanse naam. Max zag er ook uit als een. Zijn zoon is ‘ebbenhout’ zwart. Het gaat ook over zijn zoon Max Woiski jr en de gevechten die ze dagelijks voerden sinds junior in Nederland kwam wonen. Woiski vs Woiski, de theatervoorstelling die tot zaterdag 13 juli in Theater Thalia speelt wekt ontroering op, kan werken op de lachspieren, is interactief en waarop je zo af en toe kan swingen op je stoel. Er is duidelijk een contrast tussen het denken van een zwarte, die probeert alles te doen om te passen in de Nederlandse samenleving. Tóch, merk je en voel je aan dat diep van binnen de mens niet happy kan zijn. De buitenwereld ziet alle pracht en praal; weet niet wat er diep geworteld zit in een individu. Ik raad een ieder om het verhaal van Max Woiski te gaan zien. Ik ken hem zelf niet, laat staan de generatie na mij. Het verrijkt je algemene kennis, inlevingsvermogen en maakt je bewust van andere aspecten binnen een andere samenleving. Er zijn herkenbare facetten over Suriname en het Nederlands publiek reageert op de typische Nederlandse uitspraken. Het woordgebruik van de acteurs kan soms wel grof overkomen, en dat is juist van belang omdat de wereld niet al te lief is. Wat het stuk aantrekkelijk maakt zijn de zes spelers, det live muziek die aanvult en voortreffelijk zang met acteerwerk. Zoveel energie is te bewonderen bij Woiski vs Woiski. Klik hier voor een kort fragment.-.

verslag: Xaviera L. Arnhem/photo credit: Events in Suriname