De authentieke huisjes worden door de houtluis aangevreten en het binnenterrein heeft al in geen tijden een tuinman gezien. Het zorgpersoneel communiceert niet of nauwelijks met de bewoners. Nota bene zijn sommige personeelsleden niet in staat zijn om afdoende antwoorden te geven aan de arts als bijvoorbeeld een van de bewoners is overleden. Het is troosteloosheid ten top. Er wordt slechtst vanuit hogerhand geleid. Dit komt omdat het stichtingsbestuur en de twee jaar geleden aangestelde coördinator van de Esther Stichting, Dihalu Deel, niet (meer) door één deur kunnen.

“De regering Santokhi/Brunswijk heeft de toenmalige directeur Liefda Somo in 2020 vervangen door een coördinator. Maar de problemen die er toen waren, zijn nooit opgelost”, zegt de voorzitter van het bewonerscollectief Robert Knott Meerdere keren werd er een schrijven gericht aan het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (SoZaVo). Zowel door het bewonerscollectief als het stichtingsbestuur. Maar reactie van minister Uraiqit Ramsaran bleef immer uit.

Vorig jaar was er een bewonersuitje naar de Paramaribo Zoo, dat was georganiseerd door Stichting Rumas. Daarbij was Marinus Bee, voorzitter van de Nationale Assemblée, eregast. Knott: “Hij beloofde dat hij voor eind januari 2022 samen met de minister van SoZaVo langs zou komen om naar onze problemen te luisteren en onze schaamteloze woonsituatie met eigen ogen te komen aanschouwen. De Esther Stichting werd in 1951 opgericht ten behoeve van de leprapatiënten. Maar sinds de ziekte in Suriname onder controle is, worden huisjes bewoond door seniore burgers en mensen met een lichamelijke beperking.