In jaren is het niet zo druk geweest bij de maan. Té druk is het nog zeker niet volgens planeetwetenschapper Wim van Westrenen, hoogleraar aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Die bemenste maanbases zijn een doel waar zowel de VS en Europa als China naar streeft. En die nieuwe space race is ook de reden dat er naast de bemenste maanprogramma’s zoveel landers, rovers en satellietjes op weg gaan naar onze naaste buur. Ook China heeft nog drie maanlanders gepland de komende jaren.

Als er maanbases komen, komt er misschien een moment dat er twee op bijna dezelfde plek gebouwd worden, maar zelfs dan is er genoeg ruimte. Wat gaan die apparaten en robots allemaal doen? “We willen nog heel veel te weten komen over de maan”, zegt Van Westrenen. Als je die een keer hebt beklommen heb je onderweg maar een kant van de berg gezien. Maar er is ook een andere kant en dat geldt ook voor de maan.

Van de achterkant van de maan weten we bijna niks. We weten niet zo precies wat voor gesteente daar ligt. Maar de heilige graal bestaat 50 jaar na de Apollo-missies niet meer uit maanstenen, maar uit water. Water dat essentieel is voor maanbases waar astronauten straks langer moeten kunnen verblijven. “We weten bijvoorbeeld wel dat er waterijs voorkomt in kraters op de zuidpool waar het zonlicht niet kan komen, maar niet tot op welke breedtegraad dat het geval is”.

Ook de lander die vandaag is gelanceerd, Hakuto-R, gaat op zoek naar water. De Japanse robot gaat technieken testen om bouwstoffen en water te winnen. Voor gebruik ter plaatse, benadrukt Van Westrenen. “Het is niet zo dat we nu mijnbouw gaan bedrijven op de maan”.

Een ander apparaat dat met de Japanse lander meevliegt is Lunar Flashlight, een minisatelliet ter grootte van een schoenendoos die om de maan heen gaat vliegen en met infraroodlasers en andere instrumenten het water in donkere kraters bij de zuidpool gaat onderzoeken.

“We proberen nu niet meer alleen water te vinden op de maan, we proberen erachter te komen wat voor soort water er is en hoe het er is gekomen”, legt NASA-wetenschapper Barbara Cohen uit, die heeft meegewerkt aan de satelliet. Een deel van het ijs is waarschijnlijk lang geleden door inslagen van kometen en planetoïden op de maan terechtgekomen. “Dat is niet hernieuwbaar”, zegt Cohen. “Dat is niet zoveel, maar het is misschien wel hernieuwbaar als het er komt door een proces dat zich nu voordoet, en niet miljarden jaren geleden”.

-nos.nl-