Met Mathieu van der Poel
Heel simpel gezegd komt het hier op neer: mét Mathieu van der Poel is wielrennen zoveel leuker. Met Van der Poel is het risico veel te groot om pas het laatste uur van de race de televisie aan te zetten. Met Van der Poel kunnen ploegleiders hun tactische besprekingen net zo goed overslaan. Met Van der Poel komen er elke week nieuwe wielerfans bij in Nederland. Dat krijg je met de x-factor tot de macht drie. Dan de prestaties. Is zijn voorjaar geslaagd? Mislukt is het zeker niet. Hij won met Strade Bianche één van zijn vier grote doelen. In Milaan-San Remo (vijfde) en de Ronde van Vlaanderen (tweede) was hij net niet goed genoeg. Parijs-Roubaix werd geschrapt. Los van de resultaten zorgde ‘VDP’ vooral voor vermaak en gespreksstof. De monstervlucht in Kuurne die nét niet goed afliep. En natuurlijk de monstervlucht in Tirreno-Adriatico die net wél goed afliep. Koersen tegen alle wielerwetten in.
Simpel gesteld zijn er dus twee soorten wielerwedstrijden: mét en zonder Mathieu van der Poel. Zoals voor Belgen, en commentator Michel Wuyts in het bijzonder, er wedstrijden zijn met en zonder Wout van Aert. De aanwezigheid van Van der Poel zorgt voor hoogspanning in het peloton. Tegelijkertijd is het ook zo dat het onvergelijkbare succes van Van der Poel (cross, weg en mountainbike) verblindt.
Denk Van der Poel weg en de spoeling is dun. De zege van Dylan van Baarle (28) in Dwars door Vlaanderen mag geen verrassing worden genoemd. Daarvoor is Van Baarle simpelweg te goed. Dat Bauke Mollema met de besten meerijdt als de weg omhoog gaat, is in zijn veertiende profjaar niet meer dan een gegeven. Mike Teunissen zat in de lappenmand en met Ide Schelling heeft het Nederlandse publiek er een lieveling voor de toekomst bij.Maar al met al is het karig. Daar komt bij dat corona ervoor gezorgd heeft dat junioren en beloften in de knel komen. Hun wedstrijden zijn grotendeels geschrapt. Zeker, er zijn initiatieven om nieuw talent aan te boren. Bijvoorbeeld van NOC*NSF, KNWU en Jumbo-Visma. En er zijn opleidingsploegen. Toch lijkt het Nederlandse wielersucces van de laatste jaren meer een combinatie van toeval en uitzonderlijk talent dan van structureel beleid.
Het zijn de Nederlandse vrouwen die dit voorjaar de meubelen redden. Dominant als altijd. En Nederlands succes leunt al lang niet meer op de ranke schouders van één of twee rensters. Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten wonnen dit voorjaar als vanzelfsprekend. Zoals ook Chantal Blaak een zege-constante is, met daarnaast een als herboren ogende Marianne Vos. Demi Vollering en Lorena Wiebes zijn als jonge twintigers de aankondiging van een nieuwe generatie vrouwen die eraan komt.
-Ad.nl-