Mijensa Rensch is op 31 augustus in alle stilte naar Suriname teruggekeerd. Het werd geen een grootse ontvangst zoals de assistent voetbalscheidsrechter verdiende, maar haar collega-arbiters en jongere broer Mogabé Rensch waren bij de Johan Adolf Pengel luchthaven aanwezig om haar te verwelkomen.

Dit was voor haar voldoende. Op de vraag wat ze verwacht bij terugkeer in Suriname, zegt ze kalm: ‘’Mijn collega’s hebben me al een warm welkom gegeven, dus verder geen verwachtingen’’. Het laatste laat zien hoe het land met haar grote zonen en dochters omgaat.

Rensch plaatste Suriname tijdens het afgelopen vrouwen voetbalwereldkampioenschap op de kaart. Haar debuut eindigde niet alleen bij deelname aan groepswedstrijden, maar zij kwam terecht in de finale. Weliswaar werd zij als reserve-assistent in het slotstuk opgebracht, dit terwijl de Surinaamse official steevast als 2e assistent binnen haar team met de Amerikanen hoofdreferee Tori Penso en 1e assistent Brooke Mayo fungeerde. Het trio bleef tot en met de halve finale intact. Er werd echter besloten in de finale Rensch te vervangen door de Amerikaanse Kathryn Nesbitt. Dit tot grote teleurstelling van de thuisaanhang, die meende dat de Surinaamse met deze keuze onrecht werd aangedaan.

Hoe het allemaal begon

Op 26 februari 1993 verwelkomden Alma Misiedjan en Alberto Rensch in het ‘s Lands Hospitaal te Paramaribo hun pasgeboren dochter. Blijkbaar hadden de ouders nooit gedacht dat hun kroost zulk een hoogte zou behalen. ‘’Ze zijn natuurlijk trots’’, laat Mijensa weten na al haar behaalde successen. Zij staat dagelijks in contact met mama, die naar zeggen van de official haar grootste steun is.

‘’She is like my backbone’’.

‘’Als jong meisje is het altijd mijn droom geweest om op het hoogste niveau te fungeren. Dwars door alle obstakels heen moest ik mezelf blijven motiveren’’. Haar liefde voor het voetbalspel begon in volksbuurt Winti Wai. ‘’Ik was toen 7 of 8 jaar oud. Ik was dagelijks met mijn broers aan het voetballen. Ook al hadden wij geen voetbal, dan maakten wij er zelf één. Mijn oudste broer speelde keihard tegen mijn jongere broer en ik. Hij deed dat bewust zodat ik elke dag met een ander plan kon komen om van hem te winnen’’. Deze strategie van haar oudere broer gold ook als les ‘’dat niets gratis is’’. Je gaat ervoor moeten werken. Mijn moeder zei ook vaak aan ons: ‘’succes komt niet zonder slag of stoot. Dus ik weet dat er altijd obstakels zullen zijn, maar die moet ik weten te overbruggen’’.

Op haar 10e jaar kwam er een andere grote uitdaging toen mama naar het buitenland vertrok voor een beter bestaan. Inmiddels zijn alleen Mijensa en haar jongere broer in Suriname. ‘’De rest van de familie is in het buitenland. Ze zette ons in het kindertehuis Saron voor bescherming, zodat wij niet op straat zouden belanden. Wij hadden wekelijks contact met haar’’.

Eenmaal in hun nieuwe woonomgeving bleef Mijensa met haar broers en overige jongens, ‘’die ook daar woonden’’ voetballen. Op een gegeven moment werd ze door de gezusters Conchita en Lucretia Slagveer naar een training van Dosko meegenomen ‘’en zo begon ik bij Dosko onder leiding van mevrouw Rigonni Read’’.

Bron: QN Sport